Turboleven
Leven zonder energie is moeilijk. Zo ook fietsen met een platte batterij, zeker als het een bakfiets is met daarin nog eens een hond. Op weg naar onze volgende halte, Brakel, viel de batterij van de fiets plots uit. Vreemd, ik was die ochtend nog niet zo lang aan het fietsen en de verkoper had toch over een bereik van 60 kilometer (minimum!) gesproken. Nadat ik mijn batterij een paar keer aan en uit had gezet en er nog steeds geen reactie kwam, had ik door dat er verschillende standen waren: turbo, sport, normaal en eco. De stand waarmee ik vrolijk vanuit Gent was komen aanfietsen was natuurlijk…. turbo!
Nog maar 7 kilometer te gaan, dus even doorzetten. Maar blijkbaar waren deze laatste kilometers, van Gavere naar Brakel, constant bergop. Tijdens deze inspanning realiseerde ik me dat de turbostand natuurlijk snel alle energie verbruikt, zo ook in ons leven. Ik kwam plots tot het besef dat ikzelf ook al lang met de turbo op door het leven ga. De laatste maanden heb ik flink teruggekoppeld omdat mijn lichaam de rem had opgezet. Maar is er dan een eco-stand om te leven? Worden we niet allemaal aangespoord om als een turbo door het leven te gaan, om alles te willen en alles te bereiken (en dan nog een tikkeltje meer)?
Lang heb ik een leven geleid waarin alles mogelijk was of waarin alles mogelijk werd gemaakt. Als het niet vanzelf ging, dan maar op karakter. Van job en uitdaging veranderen, verhuizen, opnieuw bouwen, boeken schrijven, bedrijven starten, reizen, les geven in een klooster in Sri Lanka tijdens de vakantie,… Alles er uit halen, weet je wel? Al vlug bepaalt dat jouw identiteit en je vinkt elke dag je to-do lijstje af.
Nu ben ik ik 60. Het voelt aan als een kantelpunt en een kantelpunt wil ik er echt van maken. Al lange tijd roep ik dat ik enkel nog maar wil doen wat ik echt wil doen, waar ik plezier in heb. Dit is rap gezegd, maar het proces om je opgebouwde identiteit én de daaraan gekoppelde verwachtingen van anderen te veranderen is een traag en moeilijk proces.
“Aging is an extraordinary process where you become the person you always should have been.”
David Bowie
Loslaten wat niet van jou is. Vastnemen wat meer bij je past. Ik herinner me dat ik meermaals deze oefening heb gedaan, vaak ook rond mijn verjaardag. Ik herinner me nog dat ik jaren terug, met mijn voeten in het water, een telefoontje deed om een langdurige opdracht die me niet meer lag, stop te zetten. Steeds is er, als het ware spontaan, iets nieuws op mijn pad gekomen, alsof er iemand meekijkt en ziet dat er ruimte is. Vaak heb ik met succes mijn intuitie gevolgd, maar regelmatig schakelde de stress die ik opbouwde in mijn leven mijn intuïtie uit en nam ik beslissingen waar ik later op terugkwam.
Als ouder worden jezelf vinden is, dan heeft Bowie gelijk en dan is dat inderdaad een heel bijzonder, ietwat contradictorisch proces. Als kind wilde ik vakschool volgen en met mijn handen werken. Nu maak ik regelmatig gebruik van een open keramiekatelier in Gent en geniet echt van die momenten. Als ik daar bezig ben voel ik dat dit echt mijn ding is. Niemand hoeft me daar van te overtuigen. Dit is een stukje van mezelf dat ik heb teruggevonden; een deeltje van Mijn leven. Check, niet meer loslaten. Blijven doen! Hetzelfde gevoel heb ik als ik voor mijn familie zorg, schrijf, met hout werk, in de natuur wandel. Allemaal blijven doen, allemaal stukjes van mezelf die ik terugvind. Alsof je naarmate je ouder wordt wakker wordt; in het Oosten zouden ze hiermee zeker akkoord gaan.
Maar naast “Mijn echte Leven” heb ik ook altijd “Mijn Leven van de Ander” geleefd (dixit Paulo Coelho), namelijk het leven dat ik leef naar de verwachtingen van de anderen en van de maatschappij. Deze verwachtingen dringen door tot in je cellen en worden geleidelijk je eigen verwachtingen. Je ziet het verschil niet meer. Dat is misschien de kracht van ouder worden, dat je het verschil ziet tussen wat écht van jou is en wat niet van jou is. Zou dat dan de eco-stand zijn in mijn leven: leven met de dingen die echt van mij zijn en die dus minder / geen energie kosten. Leven vanuit het centrum, vanuit mijn pad. Vlot, in een flow, open, het is wat het is, alles mag er zijn…. Meegaan met het leven in plaats van het leven, kost wat kost, in jouw vorm te gieten. Leven op eco-stand met wat echt van jou is versus leven in turbostand en de échte dingen missen?
Comments