Een één, een nul en nog een één. Blauw, rood en bruin. Slordig uitgeknipt uit karton en ietwat onregelmatig en amateuristisch slordig aangebracht op een gele kroon van karton, scheef op het grijze hoofd van Jeanne. Haar blik op oneindig, zoals nogal wat andere blikken rond dezelfde tafel oudjes wachtend op hun pannenkoek.
Die middag was het verjaardagsfeest van alle jarigen van de afgelopen maand in het rust-en verzorgingstehuis waar mijn moeder ook al enkele jaren te gast is. Naast nummer 101 waren er nog dames met door het personeel, waarschijnlijk de stagiaire, zelf in elkaar geflanste, gele verjaardagskronen op. Nummer 83, nummer 86 en nummer 93 waren ook aanwezig voor een pannenkoek, net als alle andere gasten van de afdeling. Mijn moeder, ook net jarig geweest, keek naar de gele kronen en keek me vervolgens bezorgd aan. Ze fluisterde dat ze dat maar niks vond. Ik ook niet, moeke, ik ook niet. Ik hoop dat ik nog de moed zal hebben op 101 om eens goed boos te worden. De hele scene had iets heel bijzonder. Jeroen Brouwers zou, mocht hij er nog zijn natuurlijk, rijkelijk geld gegeven hebben om deze scene alsnog toe te voegen aan zijn boek Client E. Busken. Het zou een mooie toevoeging geweest zijn van dit prachtige werk in gelijkaardige muffe sfeer.
Eén, nul, één. Ik kon er maar geen genoeg van krijgen. Het waren niet de nanokleine poortjes die open en toe gaan in minuscule en supersnelle chips, maar wel de kartonnen wijzers van een klok die bewijzen dat het leven traag is en vaak veel te lang duurt. In de ogen van Jeanne zag ik dat het haar ook niets meer kon schelen, dat niets haar nog iets kon schelen. Dat het pannenkoeken zijn vandaag, Jeanne. Omdat je jarig bent geweest, Jeanne. Honderd en één, Jeanne, honderd- en – één, kijk, het staat zelfs op je kroon, Jeanne, een één, een nul en nog een één. ‘Pannekoek’ kwam er fluisterend en onbewust uit terwijl de kroon, die veel te groot was voor dat kleine hoofdje, nog dieper over haar ogen zakte en Jeanne zich afvroeg wat ze hier deed en of de was al van de draad was gehaald.
Ik ben maar vertrokken, terug naar mijn leven, nog voor de verpleegster het in haar hoofd zou halen ook mijn moeder zo’n geel nummermonster op het hoofd te zetten. Ik weet niet wat ik gedaan zou hebben om haar die vernedering te besparen zonder de goede bedoelingen van het personeel zwaar te beledigen.
Ik kon het niet aan, dat moet ik toegeven, ik was laf en overmand door emoties. Ik moest de frisse lucht in, weg van verjaardagspannenkoeken en dito gele kroontjes.
Ik hoop van ganser harte dat het space-pannekoeken waren zodat de effecten van het eten van deze opgerolde koolhydraten nog heel de middag felle kleuren, mooie taferelen, warme herinneringen en zotte scenes zouden opleveren.
Aan allen die dit lezen: mocht het zo uitkomen dat iemand van jullie mij ooit komt bezoeken in een gelijkaardige 101 situatie, mag ik het zo noemen, zou ik je dan nu alvast iets mogen vragen? Zou je dan aub iets straffer in het beslag van de pannekoeken willen draaien. Stuur me gerust een PB en ik zal je wat tips geven. Bewaar deze tekst gerust als bewijs mocht het tot een rechtszaak komen. Alvast bedankt.
Commentaires