De Volheid van Leegte
Reeds jaren neem ik ’s ochtends de tijd om even stil te staan en wat neer te schrijven in mijn favoriete notitieboekje (een Japanse Traveler’s notebook). De vroege ochtend is voor mij een heilig moment, een soort vacuüm, een soort van sluis waar ik doorheen ga alvorens mijn dag te beginnen.
Elke ochtend heb ik een soort geheime ontmoeting met dit Japanse notitieboekje. Het is als een exclusieve date met mijn gedachten in de rust van de vroege ochtend voordat de wereld op gang wordt gefloten.
De verleiding om meteen te weten wat er in de wereld gebeurt is groot, maar toch houd ik deze, meestal negatieve, informatie nog even buiten. Niet omdat ik de dag niet wil beginnen, maar wel omdat ik de dag op mijn manier wil beginnen: met een flinke dosis rust, reflectie en humor.
Terwijl de ochtendmist langzaam optrekt, zet ik mijn favoriete kopje koffie (Vietnam koffie op de authentieke Vietnamese wijze) in mijn favoriete tas. Net zoals het kopje druppel per druppel wordt gevuld, zo nodigt het lege blad me uit om gedachte per gedachte te ontvangen, om mijn dromen de vrije loop te laten, om mijn ziel verder te verkennen.
Met mijn favoriete pen in de aanslag, beginnen de eerste woorden stuntelig op het papier te dansen, als een stel dronken dansers op een bruiloftsfeest. Gedachten worden gevangen, gevoelens worden bevrijd, zorgen worden gedeeld, creatieve ideeën poppen op uit het niets. Het lege blad wordt mijn geheime handlanger, een neutrale vriend die luistert zonder te oordelen, een veilige plek in de letterlijke zin van het woord.
Dit eenvoudige schrijfritueel biedt me elke dag mijn shotje cafeïne én mijn shotje Zen. Ik schrijf mijn eigen avontuur, en dat geeft me hoop, doet me relativeren en bezorgt me soms zelfs de slappe lach. Ik kies ervoor om de dingen van me af te schrijven, omdat ik geen zin heb om ze als extra bagage mee te zeulen of er, fysiek of emotioneel, extra voor te betalen. Soms kleine ditjes, soms grote datjes. Schrijven is mijn manier om even te reflecteren, om mijn dromen en gevoelens met compassie te bekijken, om mijn ego te beteugelen en dit alles vervolgens liefdevol op het papier achter te laten. Het is mijn manier om zo zuiver mogelijk elke nieuwe dag in te stappen en als fair witness in mijn job te stappen.
Schrijven is mijn moment van dankbaarheid en verbinding, zowel met mijn innerlijke wereld als met de wereld om me heen. Maar het is ook een soort reminder: door het op papier te zetten, herinner ik me er aan hoe gelukkig we ons mogen prijzen met onze omgeving, onze familie, one vrienden, onze buren, onze lieve hond Yaku, ons werk,….. Dit gevoel van dankbaarheid durft wel eens onder te sneeuwen in de drukte en emoties van alledag en elke dag opnieuw halen we dit dankbaar gevoel onder het sneeuw uit.
Het is mijn gratis therapie. Een zeer effectieve therapie die me ook doet beseffen dat de dingen waarover ik me gisteren, vorige week, vorig jaar zorgen maakte, nu gewoon grappige herinneringen zijn. Tegelijkertijd merk ik dat ik, soms zonder het zelf te merken, stappen heb gezet in de richting die ik vorige maand, vorig jaar, enkele jaren gelden op papier heb gezet.
Maar op één of andere manier is het ook mijn connectie met mijn diepste Zelf. Ik kan, zoals ik daarnet nog deed, gerust een vraag neerschrijven zonder antwoord. Een vraag die even blijft rusten en me daardoor niet meer uit mijn slaap haalt. Zo wordt er wel eens iets genoteerd midden in de nacht: iets dat in mijn hoofd rondspookt en landt in mijn Japans boekje zoals helaas, maar ok, op dit moment (het is nu 3:31 am).
Soms zijn dit kleine dingen, soms zijn dit wezenlijke dingen, soms bedreigende zwarte beesten. Gewoon even wegschrijven helpt me het probleem te formuleren (dit alleen al is een heldere stap) en geeft me, contradictorisch genoeg want mijn zieleroerselen zijn echt wel privé, een heel echt gevoel dat het gelezen wordt en dat ik er niet alleen voor sta. Een soort connectie met mijn ware Ik, soms met mijn Kleine Ik, met mezelf als onderdeel van een groter geheel.
Een reis van duizend mijlen begint met één enkele stap, zei ooit Lao Tzu. Een bewuste dag, als deel van een bewust leven, begint voor mij in mijn o, zo vertrouwde notitieboekje met mijn favoriete kopje koffie (alhoewel ik nu terug in mijn bed kruip en die koffie nog even uitstel :-) ).
Comments