Je gedachten zijn niet van jou -
Koop uw urnen met een persoonlijk verhaal 

Kernboodschap:

Ontdek je kamergenoot onder je hersenpan en leg hem het zwijgen op!

Bij een verandering of bij moeilijke momenten komt altijd wat onzekerheid kijken. We stappen buiten onze comfortzone en de kans dat we dingen aanraken of tegenkomen die ons beangstigen is groter dan als we veilig in onze comfortzone blijven. We liggen wakker en blijven piekeren. Al snel ervaren we een druk en krijgen we te kampen met heel wat gepieker in ons hoofd. Maar jij ben niet dat stemmetje in je hoofd en je hoeft dus helemaal niet mee te gaan in het verhaal. Integendeel, distantieer je van deze kamergenoot en je zult terug rust vinden in deze chaotische wereld.

​

Het hele verhaal:

Bij een verandering of bij moeilijke momenten komt altijd wat onzekerheid kijken. We stappen buiten onze comfortzone en de kans dat we dingen aanraken of tegenkomen die ons beangstigen is groter dan als we veilig in onze comfortzone blijven. We liggen wakker en blijven piekeren. Al snel ervaren we een druk en krijgen we te kampen met heel wat gepieker in ons hoofd. 

 

“Kon ik mijn gedachten maar afzetten, kon ik dat stemmetje maar de mond snoeren”. Hoe vaak horen we dat niet in gesprekken? We ondervinden spanning in een professionele relatie en in ons hoofd worden constant alle pro’s en con’s afgewogen en elk gesprek geanalyseerd. Meer nog, in ons hoofd worden er conclusies getrokken en actieplannen opgemaakt!  Echter zijn deze niet altijd objectief en maken ze de hele situatie nog moeilijker. 

We zijn dus constant betrokken in een innerlijke dialoog die we niet kunt stoppen. Dit zul je zeker ervaren in moeilijke situaties maar let ook maar eens op in rustigere situaties en je zult je kamergenoot op de achtergrond horen babbelen. 

 

Maar met wie zijn wij aan het praten? Wie geeft ons al dat ongevraagd advies? Wie ziet overal beren op de weg en waarschuwt ons constant voor gevaar? Wie bereidt al die honderden scenario’s voor en haalt ons ’s nachts uit onze slaap? 

 

De realiteit is dat we zijn niet alleen zijn daarboven. We hebben allemaal een kamergenoot onder onze hersenpannen, een kamergenoot die constant met ons in dialoog gaat en onze aandacht vraagt. Hij slorpt al onze energie op en haalt ons weg uit ons rustige centrum. 

Als we deze interne gesprekspartner aandacht geven, wordt ons probleem onze enige focus, we worden er volledig in opgenomen. We zijn ons niet meer bewust van alle andere aspecten van ons leven. We zijn verloren. Heb jij dat stemmetje al eens opgemerkt?

 

“kijk nu wat die aan heeft,…”

“ dat zou ik niet vertrouwen, weet je nog vorige keer…”

“dat zou ik zo niet aanpakken, hoor, want….”

“als ik nu vertrek dan,…”

“wat denkt zij wel, om die mail niet te beantwoorden,…”

 

Zjn wij dat stemmetje dan zelf? Stellen we onszelf vragen en antwoorden we deze in ons hoofd? Volgens mij niet, want wij horen dat stemmetje en we kunnen toch moeilijk tegelijk horen en spreken, niet? Als we een stoel zien, zien we toch ook niet die stoel, we zien hem alleen maar.

We zouden dus kunnen zeggen dat we dus niet alleen zijn daarboven. We zijn met twee!

De eerste ben je zelf, je bewustzijn, de getuige van alles wat er gebeurt, degene die alles ziet, hoort, voelt,…het centrum van je intenties, door je eigen wil aangedreven. En dan is er je hyperactieve kamergenoot die niet stopt met babbelen en die je aandacht van het ene probleem naar het andere verschuift en laat je volledig gestoord en verward achter. Herkenbaar? 

 

Willen we die alsmaar babbelende kamergenoot eens kritisch onderzoeken: kunnen we zeggen dat zijn advies altijd het juiste advies was? Was hij wel eens te snel met zijn conclusies? Was de paniek altijd nodig? Deed hij ons dingen doen waar we achteraf spijt van hadden? Waarschijnlijk wel. Mocht dit interne stemmetje een fysiek persoon zijn, dan zouden we al snel ruzie hebben, zeker omdat hij ons regelmatig ’s nachts wakker maakt om een actueel probleem toch nog even samen te overlopen. Meer nog, hij kan een mooie dag helemaal om zeep helpen. Eens we inzien dat we ons niet met dat stemmetje moeten identificeren, staan we open voor werkelijke groei.

 

Zullen we eens een experimentje doen? Als je kamergenoot weer actief is en jou ongewild al zijn raad en acties opdringt, zeg dan “Stop, nu niet!”. Als het je helpt geen hem een naam en een lichaam, externaliseer dat stemmetje en laat hem duidelijk weten dat je niet opgezet bent met al die interrupties. Focus op ontspanning en breng je gedachten terug naar het onderwerp waar je mee bezig was. Was je aan het slapen? “Stop, nu niet, Greet” en breng je aandacht naar je ademhaling. Het belangrijkste is dat we ons niet identificeren met onze kamergenoot. Zijn gedachten zijn niet van mij. Distantieer jezelf van dat hinderlijk innerlijk stemmetje dat meer slecht dan goed teweegbrengt. Je wilskracht is sterker dan de gewoonte om naar dat stemmetje te luisteren. Blijf bij jezelf en blijf de observator van wat zich buiten jou en binnen jou aandient. Je hoeft je daar niet mee te indentificeren. Enkel op die manier kun je je eigen leven vormgeven en blijf je openstaan voor alles wat op je pad komt.